Φανταστείτε τον τρόπο με τον οποίο επικοινωνούμε και αλληλεπιδρούμε με τους γύρω μας σαν μία ευθεία γραμμή. Στο ένα άκρο της γραμμής βρίσκεται η παθητικότητα, η τάση του ατόμου να μην διεκδικεί και συνεπώς να μην καταφέρνει να καλύψει τις ανάγκες του (ψυχολογικές και άλλες). Στο άλλο άκρο αυτής της γραμμής βρίσκεται η επιθετικότητα, η τάση του ατόμου να απαιτεί και να «αρπάζει» ότι θέλει ή χρειάζεται με αποτέλεσμα να συγκρούεται συχνά με το περιβάλλον του. Ποια είναι, λοιπόν, η μέση λύση; Με ποιο τρόπο θα διδάξουμε στα παιδιά να φροντίζουν τον εαυτό τους και να προσπαθούν να τον υπερασπίζονται, χωρίς να δημιουργούν συγκρούσεις και προβλήματα;
Η διεκδικητικότητα αναφέρεται σε μία στάση κατά την οποία το άτομο εκφράζει και διεκδικεί τα δικαιώματα και τα θέλω του, λαμβάνοντας όμως υπ’ όψιν του τα δικαιώματα και τα θέλω των άλλων. Με αυτό τον τρόπο, εξασφαλίζεται ο αλληλοσεβασμός σε μία οποιαδήποτε επικοινωνία ή σχέση (προσωπική, επαγγελματική, φιλική κλπ.) και υπάρχει η δυνατότητα διαπραγμάτευσης έτσι ώστε να επιτευχθεί η καλύτερη δυνατή λύση για όλους.
Πολλές φορές ο φόβος για τις συνέπειες ή ακόμα και η έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό μας, μας εμποδίζουν από το να συμπεριφερθούμε διεκδικητικά. Άλλες φορές αμφισβητούμε τα δικαιώματα μας ή δεν γνωρίζουμε πώς να ζητήσουμε αυτό που χρειαζόμαστε. Η διεκδικητικότητα, όμως, είναι μία επίκτητη συμπεριφορά. Ένας τρόπος ύπαρξης και επικοινωνίας που μπορούμε, εμείς και τα παιδιά μας, με εξάσκηση να κατακτήσουμε! Γι΄αυτό αφήστε ό,τι κάνετε, παίξτε με τα παιδιά αυτό το παιχνίδι, διασκεδάστε και εξασκηθείτε μαζί τους στη διεκδικητικότητα! Αναμφίβολα θα βγείτε όλοι κερδισμένοι!